این مُدل برای پیشگیری از بی خانمانی بین افراد با بیماری های سختِ روانی طراحی شده است و هدف ارائه ی خدمات مراقبتی طی دوره انتقال فرد بیمار از موسسات مراقبتی به زندگی در اجتماع است. این مُدل یک مداخله در سطح فردی است که برای خانواده ها ی بی خانمان که سوء مصرف مواد یا مشکلات روان دارند موثر است و هدف آن کاهش خطر بی خانمانی و دیگر نتایج مضر در بیماران مبتلا به اعصاب و روانی است که از موسسات ترخیص می شوند. هدف این روش هم شامل پیشگیری اولیه یعنی پیشگیری از بی خانمان شدن افراد و هم شامل پیشگیری ثانویه است، بدین شکل که مدت بی خانمانی و اثرات طولانی مدت آن کاهش یابد. مدل را به دو شیوه ی اصلی انجام می دهد؛ از طریق تقویت پیوندهای طولانی مدت بین افراد خدمات دهنده، خانواده و دوستان و نیز با فراهم کردن حمایتهای عملی و عاطفی طی دوره گذار افراد مبتلا به بیماری های اعصاب و روان از موسسه به جامعه. جنبه ی مهم این مُدل خدمات پس از ترخیص توسط مددکاران اجتماعی است که با بیماران طی موسسه زدایی ایجاد ارتباط می کنند. به طور معمول این مددکاران اجتماعی کار شناسی و یا کار شناسی ارشد هستند که تحت نظر یک سوپروایزر با تجربه، حرفه ای، بالینی و آموزش دیده فعالیت می کنند، مددکاران اجتماعی باید منعطف و خلاق بوده به علاوه به راحتی در جامعه کار کنند، مداخله در سه مرحله انجام می گیرد:
جهت دریافت متن کامل این مقاله اینجا کلیک کنید.
گردآوری و ترجمه: فاطمه جعفری؛ دانشجوی دکتری مددکاری اجتماعی
انتشاریافته در مجموعه رسانه های تخصصی مددکاری اجتماعی ایرانیان
