مُدل مداخله ی مبتنی بر زمان (مُدلی تجربی برای پیشگیری از بی خانمانی در جمعیتهای پر خطر)
این مُدل برای پیشگیری از بی خانمانی بین افراد با بیماری های سختِ روانی طراحی شده است و هدف ارائه ی خدمات مراقبتی طی دوره انتقال فرد بیمار از موسسات مراقبتی به زندگی در اجتماع است. این مُدل یک مداخله در سطح فردی است که برای خانواده ها ی بی خانمان که سوء مصرف مواد یا مشکلات روان دارند موثر است و هدف آن کاهش خطر بی خانمانی و دیگر نتایج مضر در بیماران مبتلا به اعصاب و روانی است که از موسسات ترخیص می شوند. هدف این روش هم شامل پیشگیری اولیه یعنی پیشگیری از بی خانمان شدن افراد و هم شامل پیشگیری ثانویه است، بدین شکل که مدت بی خانمانی و اثرات طولانی مدت آن کاهش یابد. مدل را به دو شیوه ی اصلی انجام می دهد؛ از طریق تقویت پیوندهای طولانی مدت بین افراد خدمات دهنده، خانواده و دوستان و نیز با فراهم کردن حمایتهای عملی و عاطفی طی دوره گذار افراد مبتلا به بیماری های اعصاب و روان از موسسه به جامعه. جنبه ی مهم این مُدل خدمات پس از ترخیص توسط مددکاران اجتماعی است که با بیماران طی موسسه زدایی ایجاد ارتباط می کنند. به طور معمول این مددکاران اجتماعی کار شناسی و یا کار شناسی ارشد هستند که تحت نظر یک سوپروایزر با تجربه، حرفه ای، بالینی و آموزش دیده فعالیت می کنند، مددکاران اجتماعی باید منعطف و خلاق بوده به علاوه به راحتی در جامعه کار کنند، مداخله در سه مرحله انجام می گیرد:
جهت دریافت متن کامل این مقاله اینجا کلیک کنید.
گردآوری و ترجمه: فاطمه جعفری؛ دانشجوی دکتری مددکاری اجتماعی
انتشاریافته در مجموعه رسانه های تخصصی مددکاری اجتماعی ایرانیان
